Ze zijn vaak onmisbaar maar lang niet altijd even zichtbaar voor iedereen: de vrijwilligers op school en de opvang. Wat drijft deze mensen?
Mariska Lueks (53)
werkt 24 uur per week als psychiatrisch verpleegkundige en sinds drie jaar één ochtend per week als vrijwilliger bij basisschool Atalanta in Heerhugowaard.
‘Deze school, waar destijds mijn zoon ook op zat, heeft op een gegeven moment een onvoldoende gekregen van de inspectie. Ik liep er toen als moeder al een jaartje of zeven rond en wist wat ze hadden meegemaakt als jonge, net startende school. Veel zwangerschappen, veel wisselende leidinggevenden, gedonder met bestuur en tot overmaat van ramp een jonge juf die overleed. Ik heb ze toen aangeboden om één dag per week te komen helpen, zodat zij meer armslag hadden om die onvoldoende op te kunnen krikken. Het maakte mij niet uit wat ik moest doen. Ik ben toen begonnen met leesondersteuning. Nieuwe materie voor mij waar ik me in heb bekwaamd. Later ben ik ook kinderen met vormen van autisme, achterstand op sociaal-emotioneel gebied gaan begeleiden. Ik zie vooruitgang binnen het groepje waarmee ik werk. De kinderen vertrouwen me en ik heb het gevoel dat ik ertoe doe.
Ik ben een opleiding gaan doen om wat meer kennis en verdieping te verkrijgen in mijn vrijwilligerswerk. Afgelopen zomer heb ik mijn diploma Coach Taalonderwijs en Dyslexie behaald en ik ga binnenkort starten met weer een nieuwe opleiding.
De school wil me gaan betalen, maar daar zit ik niet op te wachten. Ik krijg zoveel energie van mijn werk, dat ik het tóch wel doe.
Collega Aranka, intern begeleider, over Mariska:
‘We zijn blij met Mariska. Ze ontlast de leerkrachten en geeft de kinderen de begeleiding die zij nodig hebben. Mariska is heel enthousiast en betrokken. Door haar eigen achtergrond kan zij goed praten met kinderen waardoor zij ons een interessante andere kijk op het kind geeft. De kinderen vinden het fijn om bij haar te zijn.’
Nathalie de Wolff (49)
werkte 5,5 jaar als vrijwillige conciërge op OBS Passe-Partout in Rotterdam. Sinds kort wordt ze betaald.
‘‘s Ochtends doe ik de deuren open en sta ik bij de balie om iedereen te verwelkomen. ‘s Middags sluit ik af. De hele dag loop ik door de school om van alles op te lossen. De ene keer is dat rollen aanvullen en kopieerwerk, de andere keer een leerkracht ondersteunen.
Ik kwam 5,5 jaar geleden op Passe-Partout terecht voor een stage van drie maanden tijdens mijn cursus tot administratief medewerkster. Ik werd meteen als volwaardig collega beschouwd en vond het zo leuk, dat ik bleef.
Sinds kort heb ik een contract voor 24 uur, maar ik blijf vaak langer. Ik kan moeilijk naar huis gaan en als ik eenmaal bezig ben, maak ik iets af. ‘Wat moeten jullie zonder me?’ vraag ik weleens voor de grap aan collega’s. ‘Dat zouden we niet weten!’, roepen ze dan volmondig. Ik word gewaardeerd in mijn aanwezigheid en mijn werk. Alle kinderen weten precies wie ik ben en ik durf te beweren dat ik van bijna iedereen de namen weet.’
Marrigje, ouder, over Nathalie:
‘Vraag je kinderen wie de baas is, dan zeggen zij ‘juf Nathalie’. Nathalie staat altijd voor kinderen en ouders klaar. Een voorbeeld: laatst was mijn zoon zijn luizenzak op het schoolplein verloren. Wij terug naar school, juf Nathalie had ‘m al gevonden en wilde de zak naar de klas brengen. Want ja, er zitten maar een paar kinderen met de naam Stijn op school, dus zij zou wel even uitzoeken welke Stijn zijn luizenzak kwijt was. Nathalie weet en regelt veel. Kinderen, maar ook ouders, kunnen met hun vragen bij juf Nathalie terecht.’
Iris den Hengst (30)
heeft een sociaal pedagogische achtergrond en werkt sinds drie jaar vijf ochtenden en een middag per week als vrijwilliger bij een peutercentrum in Arnhem.
‘’Ben je vrijwilliger?’, vragen mensen wel eens verontwaardigd. Veel denken dat ik een vaste kracht ben. Na een reorganisatie werd mijn vaste contract als pedagogisch medewerker beëindigd en daarna ben ik er een tijdje uit geweest. Om mijn werk weer rustig op te bouwen ben ik vrijwillig als peuterleidster gaan werken. Het contact met de kinderen en het werken in teamverband vind ik geweldig. Ik heb mijn zelfvertrouwen terug. Uiteindelijk hoop ik dat ik dit werk weer betaald kan gaan doen. ‘Er zijn weinig vrijwilligers die zo trouw zijn en zich zo inzetten’, zeggen mijn collega’s. Dat doet me goed. Ik ga met een lach naar mijn werk en kom met een lach weer terug.
Collega Ingrid, pedagogisch medewerker, over Iris:
‘Toen Iris begon als vrijwilliger, was ik in eerste instantie wat afwachtend. Onze vorige vrijwilligers kwamen vaak te laat of soms helemaal niet. Maar Iris is anders. Zij voelt zich heel erg verantwoordelijk en denkt echt mee. Ze is lief en betrokken naar de kinderen en de ouders toe en heel behulpzaam. Ik ben echt blij met haar en baal er voor mijzelf nu al van dat er een dag komt dat ze ‘verder’ gaat. Al gun ik haar van harte dat ze een leuke en betaalde baan vindt!’
Over de auteur: Emma Verweij was journalist bij KindVak Magazine.
